Streszczenie

W artykule podjęto próbę opisania procesu kontaktowania między klientem a terapeutą jako współtworzonego tańca. Proponuję zrezygnować z indywidualistycznego języka, który wciąż jest obecny w kategoriach terapii Gestalt pod nazwą „utraty funkcji ego” i skorzystać z metafory tańca, który obejmuje uczucia i ruchy zarówno terapeuty, jak i klienta. Ta perspektywa jest zgodna ze współczesnymi badaniami neuronauk, a także intersubiektywną i relacyjną psychoanalizą; pozwala także terapeucie pozostać przy spontaniczności współtworzenia kontaktu terapeutycznego (kroki taneczne), a jednocześnie uwzględnić rozwojowe i psychopatologiczne aspekty doświadczenia (polifoniczny rozwój domen), jako część doświadczenia tła – jako muzykę „kroków”, które klient wykonuje w sytuacji terapeutycznej.

Źródło:

Ten artykuł pierwotnie ukazał się w British Gestalt Journal. Odwiedź britishgestaltjournal.com, aby dowiedzieć się więcej. 

This article originally appeared in British Gestalt Journal. Visit britishgestaltjournal.com to find out more

British Gestalt Journal
2017, Vol. 26, No.1, 28–37

Tłumaczenie

Ula Krasny

Korekta

Marta Wierzcholska

Odnośnik

http://bibliotekagestalt.pl/dokumenty/SpagnuoloLobb1.pdf

Na obrazku: Tańczę tak szybko jak potrafię (I’m Dancin’ as Fast as I Can) Miriam Schapiro, 1984

Skip to content