Współczucie i granice; trudna równowaga

Świadomość, że my, jako terapeuci jesteśmy częścią sytuacji klient – terapeuta, jest czymś bardzo specyficznym dla podejścia Gestalt i koncepcji pola. Pracując, zdajemy sobie więc sprawę, że aby być w pełnym kontakcie z naszym klientem potrzebujemy być gotowi na doświadczanie, oddychanie w cierpieniu pola. Nie jesteśmy „tylko” empatyczni, ale na chwilę stajemy się „jednym” z cierpieniem, aby w pełni doświadczyć tego od środka. Stajemy się współodczuwający z naszym klientem i jego sytuacją. Jako terapeuci Gestalt nie możemy nie być zaangażowani. Ale jak daleko możemy się posunąć w stawaniu się jednym z cierpieniem? W którym momencie zaczynamy ryzykować, że staniemy się tak bardzo jego częścią że zatracimy się w nim? Gdzie jest granica?