STRESZCZENIE
Niektóre założenia na swój temat ograniczają naszą spontaniczność i kreatywność. Wiele utrwalonych nawyków i schematów postępowania, które kiedyś w dzieciństwie służyły przystosowaniu, obecnie utrudnia twórcze bycie „tu i teraz”. Jeśli na przykład trwamy w przekonaniu, że czegoś nie możemy zrobić lub coś musimy, tym samym unieruchamiamy się w danej postawie. Tego typu przekonania zostały kiedyś przyjęte a priori od ważnych osób lub też wynikają z jakiegoś wcześniej przeżytego trudnego emocjonalnie doświadczenia. Drogą do zmiany tych przekonań w psychoterapii Gestalt jest tworzenie warunków do przeżycia nowego – korektywnego doświadczenia. Umożliwia to m.in. eksperyment będący równocześnie drogą do aktywnego badania siebie (Linker, 1991). Ma on na celu podważenie nawykowych wzorów zachowań i zaproponowanie nowych możliwości (Sills, Fish, Lapworth, 1999). Jest to bardzo twórcza metoda. Właściwie każdy eksperyment jest inny. Jednak tym, co jest wspólne dla różnych eksperymentów, jest relacja między terapeutą a osobą uczestniczącą w eksperymencie i jakiś rodzaj aktywności. Powstaje pytanie, które elementy eksperymentu są najważniejsze z punktu widzenia osoby w nim uczestniczącej?
Celem niniejszego artykułu jest charakterystyka eksperymentu subiektywnie uznanego przez badanych za kluczowy, czyli taki, w którym wyraźnie doświadczyli czegoś nowego. To nowe doświadczenie może prowadzić do zmiany przekonań, myśli, nastawienia emocjonalnego, a także do zmiany funkcjonowania w życiu codziennym. Ważne będzie zwrócenie uwagi na elementy eksperymentu subiektywnie wskazywane przez badanych jako znaczące dla nich w tym eksperymencie.
Odnośnik
Artykuł dostępny jest tutaj.
Dodatkowe uwagi
Artykuł ukazał się w czasopiśmie Gestalt, 1,2 (2009, 2010), 33-43.