Fragment:
W tym rozdziale cierpienie, strata i żałoba nie będą omawiane jako procesy ściśle indywidualne, tak jakby każdy z nas był wyspą targaną przez fale nieszczęścia, bez związku z kimkolwiek i czymkolwiek poza sobą. Choć strata może mieć niewątpliwie głębokie znaczenie osobiste, warto pamiętać, że człowiek nie jest jednostką wyizolowaną i że „nie ma ani jednej funkcji żadnego zwierzęcia, która realizowałaby się bez obiektów czy środowiska” (Perls i in., 1994, s. 4), włączając w to uczucia czy myśli. I ta właśnie relacja jednostki z jej otoczeniem jest nie tylko fizyczna, ale również społeczna.
W związku z tym ważne jest podkreślenie centralnej pozycji, jaką w kontekście cierpienia spowodowanego żałobą zajmują relacje z innymi. Cierpienie nie przynależy wyłącznie do jednostki, ani też nie przynależy wyłącznie do środowiska (por. Perls i in., 1997; Spagnuolo Lobb, 2001, 2003, 2005; Vázquez Bandín, 2010, 2011, 2014), lecz do obu. Jest to cierpienie granicy kontaktu, tego, co „pomiędzy”. Jest to cierpienie relacji.
Tłumaczenie:
Redakcja/Korekta:
Daina Kolbuszewska
Odnośnik:
http://bibliotekagestalt.pl/dokumenty/Carmen_Vazquez_Bandin_Zaloba.pdf
Na obrazku: Caravaggio, Mary Magdalene grieving, 1605-1606
Śledź Bibliotekę na Facebooku, bo jest fajna:
