Fragment:
Sześćdziesiąt lat temu w Terapii Gestalt, Perls i Goodman zaproponowali zmianę, która stała się punktem zwrotnym i pchnęła ich w samo centrum współczesnej refleksji psychoterapeutycznej: poruszyli self, zdelokalizowali je i usytuowali w czasie. W „nowoczesnym”, w dużej mierze solipsystycznym ujęciu, indywidualne self było rozpoznawane jako jedyna rzeczywistość, z psyche jako jedną z głównych zmiennych. Opierając się na najprostszej pierwotnej rzeczywistości, tj. na tym, że wszystkie funkcje człowieka są związane z kontaktem ze środowiskiem, Perls i Goodman sformułowali fundamentalnie nowatorską praktykę i ideę, która bezpośrednio wiązała się z ich naturalnym pojmowaniem natury ludzkiej. W tamtym czasie pojęcie „self” dopiero pojawiało się w słownictwie psychoanalitycznym i psychoterapeutycznym. Zostało spopularyzowane nieco później dzięki autorom takim jak Winnicott i Kohut. Kiedy używano pojęcia „self”, często redukowano je do poszczególnych aspektów i traktowano jako coś na ogół stabilnego. I tak często jest dzisiaj. W terapii Gestalt to, co nazywamy „self”, istnieje tylko wtedy, gdy istnieje kontakt. Zgodnie z tym rozumieniem nie zakłada się, że self istniało wcześniej, a następnie ujawniło się, zamanifestowało i wyraziło poprzez kontakt, ale raczej, że jest kontaktem. Self kryje się i ujawnia: jest ruchem. Jest implementacją twórczego przystosowania, które ma miejsce na granicy kontaktu organizm/środowisko. W polu definiowanym jako „organizm i jego środowisko” funkcja self odnosi się do wewnętrznych ruchów tego pola: ruchów integracji i różnicowania, jednoczenia i indywiduacji, akcji i transformacji… By być zdolnym do wzrostu i rozwoju, organizm musi napotkać coś nowego, innego, co nie jest nim; nadaje mu to kształt – to znaczy, konstruuje gestalt – i jako część kontaktowania, które w ten sposób przeprowadza, napędzany pobudzeniem towarzyszącym temu „kształtowaniu formy”, powraca do tej ciągłej indywiduacji: tego rozróżnienia ja/świat, które jest nieustannie powtarzane. Ten proces jest nazywany self. „Self jest jedynie małym czynnikiem w całościowej interakcji organizm/środowisko, ale odgrywa kluczową rolę w rozwijaniu i tworzeniu znaczeń, które pozwalają nam wzrastać”. “[Self to] znikomy czynnik w całości interakcji organizm/środowisko [który] odgrywa kluczową rolę w odkrywaniu i tworzeniu znaczeń, dzięki którym wzrastamy” (PHG, 1, 11)
Tłumaczenie:
Kamil Baczewski
Redakcja/Korekta:
Marta Stec, Monika Tywoniak
Odnośnik:
https://bibliotekagestalt.pl/dokumenty/Self-sytuacji-1.pdf
Źródło obrazka: Starry Night, Edvard Munch, 1922/1924, Munch-museet/Munch -Ellingsen Gruppen/Bono
Śledź Bibliotekę na Facebooku, bo jest fajna:
