Nagranie przygotowane przez Martę Rommel na temat psychofizjologii traumy.
Śledź Bibliotekę na Facebooku, bo jest fajna:
Tag: ciało
Terapeuta i klient komunikują się ze sobą poprzez to, w jaki sposób na siebie patrzą, poruszają się, siadają, gestykulują, oddychają. Zaprezentowane ćwiczenia mające na celu uwrażliwienie terapeutów na takie międzycielesne procesy zostały opatrzone odpowiednimi pojęciami i metaforami. Rozumienie interwencji/eksperymentów zostało dodatkowo objaśnione za pomocą scenek pochodzących z kontekstu psychoterapeutycznego/szkoleniowego i osadzone w teorii.
Przedstawione tutaj podejście opiera się o rozumienie zgodne z terapią Gestalt, przede wszystkim z jej egzystencjalną, eksperymentalną, cielesną, twórczą i dialogiczną orientacją, oraz powiązanie z polem (Perls 1989 i np. Hycner i Jacobs 1995) i łączy je z koncepcjami psychoanalizy relacyjnej, które koncentrują się na procesach międzycielesnych.
Tłumaczenie z j. niemieckiego:
Ewa Górska
Dodatkowe informacje:
Oryginalna publikacja z: Czasopismo Terapii Gestalt. Forum perspektyw Gestaltu. 2017, 31(2), 55-74.
Odnośnik:
http://bibliotekagestalt.pl/dokumenty/Julianne3.pdf
Strona WWW Julianne Appel-Opper:
Na obrazku: Elasticity, Umberto Boccioni, 1912
Kategorie
Picó David, Głos w psychoterapii (tekst)
Fragment
Z mojego własnego doświadczenia wynika, że mój głos i moje osiągnięcia jako muzyka były termometrem mojego rozwoju osobistego przez całe życie. Kiedy byłem młody, przerwałem naukę gry na fortepianie, aby poświęcić się studiom inżynierskim. Wiedziałem, że jest we mnie coś, co utrudnia mi ekspresję artystyczną. Bez względu na to, jak dużo ćwiczyłem, ta trudność nie znikała. Czułem się sztywnym, mechanicznym i pozbawionym wyrazu pianistą. Nie mogłem połączyć palców z moimi wewnętrznymi doznaniami i uczuciami, które były silne, ale zdawały się być zamknięte w środku. Co ciekawe, kiedy rozpocząłem proces terapii – z innych powodów – jednym z najbardziej wiarygodnych wskaźników tego, jak się zmieniałem, było to, jak się czułem, grając na pianinie. To było niesamowite widzieć, jak każda transformacja, którą podejmowałam w moich osobistych relacjach, w sposobie, w jaki żyłem w relacjach z innymi, miała natychmiastowy wpływ na moje wyniki muzyczne. Później rozpocząłem studia w konserwatorium na kierunku śpiewu i to się jeszcze bardziej uwydatniło. Czasami wydawało mi się, że stałem się lepszym muzykiem dzięki psychoterapii niż dzięki praktyce! Nigdy nie zostałem wielkim śpiewakiem ani wielkim pianistą, ale często stykałem się z udręką, którą odczuwa się, gdy chce się wyrazić siebie, a ciało i głos nie reagują lub reagują w sposób, którego nie można zrozumieć, który wydaje się obcy. Z tego doświadczenia wywodzi się moja motywacja do badania głosu w terapii.
Ten artykuł jest moją pierwszą próbą podejścia do fenomenu głosu. Chciałabym podzielić się swoją ciekawością i otworzyć nowe możliwości. Jestem przekonany, że wkład w to pole w postaci wglądu w teorię terapii gestalt może być bardzo konstruktywny.
Tłumaczenie
Odnośnik
http://bibliotekagestalt.pl/dokumenty/DavidPico.pdf
Na obrazku: The Voice / Summer night, Edvard Munch, 1896
Streszczenie
Głównymi składnikami złożonego pola, w którym żyjemy, są nasze ucieleśnione self oraz kultury, w których funkcjonujemy. Jako terapeuci Gestalt musimy rozumieć i doceniać sposoby, w jakie kultura znajduje swój wyraz i ożywa poprzez nasze ciała, a także rozumieć różne motywy i sposoby ucieleśnionego istnienia naszych klientów. W tym pouczającym artykule dwóch terapeutów wywodzących się z różnych kultur wspólnie demonstruje swoje uznanie dla tych podstawowych warunków pola i sposobu, w jaki kształtują one naszą pracę jako terapeutów. Artykuł ten oparty jest na rozdziale, który ma być zamieszczony w Making a Difference, pod redakcją Talii Levine Bar-Yoseph, publikacji, która ukaże się wkrótce. Redaktor British Gestalt Journal dziękuje autorce i redaktorowi za zgodę na publikację tego materiału.
Tłumaczenie
Źródło
Ten artykuł został pierwotnie opublikowany w British Gestalt Journal 12(1). Pełny numer jest dostępny do nabycia na stronie britishgestaltjournal.com
Odnośnik
bibliotekagestalt.pl/dokumenty/Clemmens_Bursztyn.pdf
Na obrazku: Prevalence of Ritual III, Romare Bearden, 2013
Praktyka wspierająca witalność
Wstęp
M.Merleau-Ponty’ego teoria percepcji zakłada teorię ciała własnego. Teoria ciała własnego natomiast obejmuje cztery zasadnicze tematy – różnicę między przedmiotem a ciałem przeżywanym, przestrzenność ciała, jego bezpośrednio przeżywaną jedność i ciało jako ekspresję świadomości wcielonej. Ich ścisłe ze sobą powiązanie odsłania różne aspekty tego samego fenomenu: świadomości zaangażowanej jako sposobu bycia-ku-światu (etre-au-monde).
Percepcja zmysłowa jest rozumiana nietradycyjnie. M.Merleau-Ponty nie mówi o danych zmysłowych, wrażeniach i jakościach, uznaje je za produkt analizy. Mówi o percepcji jako modi dostępu do świata – bezpośrednio przeżywanego bieguna każdej sytuacji percepcyjnęj. Spostrzegać to przede wszystkim działać – percepcja jest odbiciem możliwych działań ciała wobec przedmiotów a przedmioty są biegunami tego działania.
Odnośnik
https://rcin.org.pl/ifis/dlibra/publication/158542/edition/134409/content
Fragment
Uniwersalizm terapii Gestalt polega głównie na tym, że łączy, poszukuje, jest otwarty i czerpie z różnych koncepcji rozumienia człowieka, takich jak: psychoanaliza, psychologia postaci, egzystencjalizm, psychologia humanistyczna, teoria pola czy fenomenologia. Intencją niniejszego artykułu jest ukazanie, w jaki sposób holizm jest rozumiany w ujęciu Gestalt i jak przyjęcie holistycznego podejścia wpływa na proces terapeutyczny.
Odnośnik
Artykuł znajduje się tutaj.
Data publikacji
2018
Fragment
Warunek niesprzyjający ludzkiemu sercu stanowi przewlekły stres, kiedy we krwi przez długi czas utrzymuje się wysoki poziom adrenaliny i kortyzolu. Hormony te, niezbędne w sytuacji ucieczki i ratowania życia, utrzymując się w podwyższeniu przewlekle, niszczą życie. Naczynia krwionośne znajdujące się blisko powierzchni skóry kurczą się, aby całą krew zmobilizować do wsparcia pracy mięśni, niezbędnych do ucieczki. Serce bije szybko, mocno. Kiedy taka sytuacja trwa zbyt długo, serce nie wytrzymuje, nie daje rady. Co prawda pod wpływem adrenaliny naczynia, które dają ukrwienie samemu sercu, rozszerzają się, więc serce wydaje się lepiej ukrwione, lecz dzieje się to w intencji walki, ratowania życia i ucieczki, a nie kontemplacji swojego bytu. Serce, będące w stanie przewlekłego stresu, a niewątpliwie jest nią sytuacja braku akceptacji, nie ma przestrzeni na rozważanie swojego istnienia, na samoświadomość, na życie. Tworzy się serce zranione, powstaje rana narcystyczna.
Odnośnik
Artykuł znajduje się tutaj.
Data publikacji
2017