Fragment
Z perspektywy relacyjnej terapii gestalt oparcie w sobie wywodzi się ze wsparcia środowiskowego, a samowystarczalność nie jest już uważana za ostateczny cel dojrzałej jednostki. Współczesna teoria terapii gestalt skupiła się na współzależności ludzkiej egzystencji i na tym, jak ludzie współtworzą swoje doświadczenia (Jacobs, 2016, s. 253; Lee, 2004, s. 6)
Z biegiem czasu nasze historie i teorie ewoluują, a pogląd, że relacje są tak realne jak fizyczne obiekty w naszym świecie, doprowadził do zwiększenia nacisku na relacyjne aspekty terapii gestalt. Dla przykładu perspektywa relacyjna utrzymuje, że tożsamość osoby, a w szczególności jej poczucie self, kształtuje się w różnych relacjach (McNamee i Gergen 1999; Robine, 2016; Staemmler, 2017; Wegscheider, 2020). Oznacza to, że relacje są procesami, w których tworzą się nasze światy doświadczalne i ulegają przekształceniu, co jest oczywiście sednem pracy psychoterapeutycznej.
W wyniku tej zmiany perspektywy w ciągu ostatnich czterdziestu lat to teoria dialogu Martina Bubera zajęła bardziej centralne miejsce w praktyce terapii gestalt (Hycner i Jacobs, 1995 i 2008; Staemmler, 2017; Wegscheider, 2020; Yontef, 1993). Metoda Bubera została szczegółowo omówiona w wielu źródłach (Agassi 1999; Friedman 1988; Jacobs, 1989; Jacobs i Hycner, 1996; Yontef i Jacobs, 2007). W tym miejscu skupię się na koncepcji „tego, co pomiędzy” Bubera i na jej znaczeniu jako jednego z aspektów przemiany w procesie psychoterapeutycznym.
Tłumaczenie:
Ewa Górska
Korekta:
Ula Krasny
Odnośnik:
http://bibliotekagestalt.pl/dokumenty/Zycie_w_swiecie_znaczen.pdf
Strona WWW autora:
https://friedemannschulz.com/index.html
Na obrazku: Linda Ridd Herzog, Meeting of the Minds, http://www.artistsforconservation.org/artists/1370/
Śledź Bibliotekę na Facebooku, bo jest fajna:
