Przynajmniej od początków psychoterapii badania na temat rozwoju dziecka zwracają uwagę na zewnętrzne konteksty, które kształtują psychikę dziecka. Początkowy nacisk na relację między matką a dzieckiem został rozszerzony, by objąć całą rodzinę jako środowisko rozwoju dziecka (Ackerman, 1958). Rodzina stanowi matrycę, pole dla wyłaniającej się doświadczeniowej i behawioralnej konfiguracji wszystkich jej członków, w szczególności dzieci. Bez względu na to, jakimi pojedynczymi zjawiskami się zajmiemy – a mogą być to schematy zachowań, schematy poznawcze, zjawiska intrapsychiczne czy cechy osobowości – wszystkie one kształtują się w szerszym polu rodziny.
Używając języka psychoterapii Gestalt, zachowanie i wyłaniające się self dziecka zarysowuje się w polu rodziny tak, jak figura zarysowuje się w relacji do tła. Tło, jak wskazują najwcześniejsze gestaltowskie badania percepcyjne, wpływa na nasz odbiór figur (tego, czym się aktualnie zajmujemy i czego jesteśmy świadomi) nawet w tak fundamentalnych kategoriach jak rozmiar, kształt i kolor obiektu (Koffka, 1935). Podobnie, cechy właściwe dla danego dziecka – schematy zachowań, emocje, styl poznawczy itd. – organizują się na tle procesu rodziny.
Tłumaczenie:
Ula Szwabowicz
Korekta:
Daina Kolbuszewska
Odnośnik:
http://bibliotekagestalt.pl/dokumenty/McConville_Mark_Adolescencja.pdf
Na obrazku: The painter’s family, Giorgio de Chirico, 1926
Śledź Bibliotekę na Facebooku, bo jest fajna:
