Koncepcja pola była wykorzystywana w psychoterapii na szereg sposobów przez różnych autorów, ale także na różne sposoby przez tych samych autorów w różnym czasie. Bez wyjaśnienia znaczenia tego terminu istnieje ryzyko pomieszania języków niczym przy budowie biblijnej wieży Babel; często nie będzie jasne, o czym mówimy (Staemmler, 2005). Celem tego rozdziału nie jest zaproponowanie uniwersalnej definicji tego pojęcia, lecz zaoferowanie – przy uwzględnieniu złożoności materii – ram teoretycznych, które byłyby wystarczająco jasne i ilustrowałyby jego konsekwencje dla praktyki klinicznej.
W poprzednim wydaniu tej książki (Brownell, 2008) rozdział dotyczący perspektywy pola w terapii Gestalt został przygotowany przez Gaffneya i O’Neilla. Autorzy opisali tam koncepcję pola w całej jej złożoności i podkreślili różnice pomiędzy głównymi koncepcjami, które są obecnie w użyciu (w szczególności Lewina oraz Perlsa, Hefferline’a i Goodmana), przedstawiając konsekwencje tej perspektywy w praktyce klinicznej i proponując szereg cennych przykładów terapii. W tym rozdziale opieram się na tym doskonałym omówieniu oraz na pracy innych autorów, którzy opracowywali te koncepcje (Latner, 1983; Yontef, 1984; Parlett, 1991, 2005; Wheeler, 2000; Cavaleri, 2001, 2003; Yontef, 2002; Kennedy, 2003; Robine, 2004; Jacobs, 2005; Staemmler, 2005; O’Neill, 2008; Wollants, 2008; Jacobs i Hycner, 2009; Bloom, 2011, 2016, 2017; Spagnuolo Lobb, 2013; Day, 2016; Philippson, 2017b). W tle znajdują się koncepcje pola z innych modeli, w szczególności z psychoanalizy, gdzie ta koncepcja cieszy się obecnie coraz większym zainteresowaniem (Stolorow, Brandchaft i Atwood; 1994; Orange, Atwood i Stolorow, 1997; Baranger, 2005; Baranger i Baranger, 2008; Stern, 2010; Neri, 2016; Ferro, 2016), oraz z innych podejść (Tolman, 1959; Pribram, 1971; Combs, 1999).
Czerpię z tej literatury, aby zaproponować fenomenalną, fenomenologiczną i psychopatologiczną perspektywę pola oraz połączoną z nią strategię – celem jest praktyczne wsparcie konkretnej koncepcji ludzkiego cierpienia i terapii. Perspektywa pola nie oferuje techniki, która może być odtworzona jako zachowanie lub procedura, ale proponuje podejście do terapii, aby pomóc kierować aktem terapeutycznym, gdy wyłania się w konkretnej sytuacji. Skuteczność terapeutyczna opiera się na rozwijającym się w tu i teraz sojuszu terapeutycznym i na intersubiektywnych fenomenach, a nie na podręcznikowych technikach (Duncan, Miller, Wampold i Hubble, 2010; Day, 2016). „Strategia” pola nie jest tekhnē (tj. powtarzaniem określonych zachowań w dążeniu do osiągnięcia celu), ale raczej phronēsis03: zdolnością do wytyczania drogi z uwzględnieniem możliwości i ograniczeń obecnej sytuacji (Orange, Atwood i Stolorow, 1999; Sichera, 2001). Phronēsis tej perspektywy pola wspiera orientację i interwencję, które, choć kształtują się na nowo w każdej sytuacji, rozwijają się zgodnie z podejściem, które można określić jako specyficzne i jako takie może być rozważane również dla celów badawczych. Zatem perspektywa pola nie jest teorią techniki, ale teorią phronēsis. Pogląd, który przedstawiam, opiera się na koncepcji pola w psychoterapii w ogóle, a nie tylko w terapii Gestalt, i stara się rozwijać koncepcję pola organizm/środowisko wprowadzoną przez Perlsa (1942) oraz Perlsa, Hefferline’a i Goodmana (1951). Ta perspektywa pomaga nam zrozumieć pracę terapeutyczną w radykalnie relacyjnym świetle.
Oryginalnie w:
“The Field Perspective in Clinical Practice: Towards a Theory of Therapeutic Phronēsis” from Phil Brownell’s Handbook for Theory, Research, and Practice in Gestalt Therapy (2nd Edition)
Tłumaczenie:
Odnośnik:
http://bibliotekagestalt.pl/dokumenty/Perspektywa_Pola_w_praktyce_klinicznej_po_korekcie.pdf
Na obrazku: Mosaic I, M.C. Escher, 1951
