W niniejszym artykule będziemy starali się wyjaśnić, w świetle teorii i praktyki terapii Gestalt, co to podejście ma do zaoferowania w odniesieniu do cierpienia psychosomatycznego.
Marta Szmania-Deierling, Ula Krasny
Marta Rommel
Odnośnik:
http://bibliotekagestalt.pl/dokumenty/Carmen2.pdf
Na obrazku: Women, Carlos Orozco Romero, 1939
Cel niniejszej pracy to sprawdzenie, jak temat tożsamości płciowej i dysforia płciowa klienta wpływają na sekwencje wyodrębniania się self w procesie terapeutycznym w ujęciu Gestalt oraz jak klient i terapeutka współtworzą relację, poruszając się w obrębie trzech granic kontaktu: id, ego i osobowości. Tekst opiera się na doświadczeniu pracy podczas niespełna dwuletniego procesu terapeutycznego z osobą transpłciową.
Istotnym faktem, który wpłynął na kształt i dynamikę relacji klient-terapeuta w tym przypadku, było kryterium pierwszego doświadczenia. Dla terapeutki był to pierwszy transpłciowy klient w gabinecie, dla klienta to był pierwszy proces psychoterapeutyczny, na który się zdecydował. To doświadczenie „nowości” było zarazem wspierające w kontakcie, jak i blokujące go. Szły za nim ekscytacja, ciekawość, ale też niewiedza, lęk i pewne uprzedzenia.
Praca z klientem cierpiącym z powodu niezgodności płciowej wymagała od terapeutki lawirowania w trzeciej granicy kontaktu, gdzie do głosu dochodzą przede wszystkim funkcje osobowości, jak również nastręczała trudności w ucieleśnianiu i fizycznym ugruntowywaniu zarówno u siebie, jak i klienta. Praca ta wymagała nieustannej estetycznej uważności i sprowadzania relacji do tu i teraz poprzez zatrzymywanie się w sekwencjach: pre-kontakt i kontaktowanie, co ostatecznie zainicjowało u klienta proces integracji umysł-emocje-ciało.
http://bibliotekagestalt.pl/dokumenty/BeataRudzinska.pdf
Na obrazku: Dysphoria, FTM Art And Writing, źródło: https://dysphoriaart.tumblr.com/
Autoportret jest prawdopodobnie najbardziej osobistą formą ekspresji artysty. Jest to ostateczny środek samoanalizy, stanowiący okazję do autorefleksji, wyrażania siebie oraz autopromocji. Autoportret to potężny środek umożliwiający artystom przetrwanie i historyczne uznanie ich dorobku; zapewnia w pewnym sensie nieśmiertelność postaci artysty, tak jak było to np. w przypadku jednego z moich ulubionych malarzy, jakim jest Jacek Malczewski, któremu przypisuje się autorstwo co najmniej stu pięćdziesięciu autoportretów (!) malowanych olejem, nie licząc już nawet małych karykatur i rysunków, z jego podobizną. Kilka z tych autoportretów m.in. ten z pisanką (obok) znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Poznaniu.
Autoportret może być jednak czasami o wiele mniej ostentacyjny, bardziej enigmatyczny lub ukryty; rozpoznawalny tylko przez przyjaciół i „osoby wtajemniczone”. Przykładem jest np. autoportret Lorentzo Ghiberta, słynnego rzeźbiarza, który umieścił go na wykonanych przez siebie z brązu drzwiach chrzcicielni we Florencji w początkach XV wieku, lub autoportret Michała Anioła na fałdach skóry św. Bartłomieja, którą apostoł trzyma w ręku na monumentalnym fresku Sądu Ostatecznego w Kaplicy Sykstyńskiej.
Londyn, 20 lutego 2020
Link jest tutaj: https://www.gestalttherapist.co.uk/phdi/p1.nsf/imgpages/1838_Self.pdf/$file/Self.pdf
Miałem misję. Poszukiwałem gestaltowskiej teorii procesu grupowego. Może wydawać się to prostym zadaniem – istnieją bowiem obszerne teorie procesu grupowego, a wiele z nich spokrewnionych jest z terapią Gestalt.
Szukałem opisu procesu terapii grupowej, wyłaniającego się płynnie z teorii Gestalt, która została pierwotnie sformułowana przez Perlsa, Hefferline’a i Goodmana (1951), a następnie rozwijana była przez współczesnych terapeutów Gestalt. Poszukiwałem modelu, który nie zapożycza innych sposobów rozumienia procesu grupowego, ale dzięki opracowaniu bazowej teorii Gestalt (Bloom, 2004), wyjaśnia i analizuje doświadczenie grupowe z perspektywy jej fenomenologicznego paradygmatu. Nie miało to być sprzeczne z innymi modelami teoretycznymi grupy, chodziło o przedstawienie odrębnego modelu terapii Gestalt.
Założony przeze mnie cel doprowadził mnie do następującego wniosku: proces grupowy w terapii Gestalt realizuje sekwencję kontaktu (Perls i in., 1951, s. 418) oraz self wyłaniającego się z pola (Philippson, 2001), które jest w sposób jawny i domyślny społeczne i relacyjne (Jacobs, 2005). „Ja” i „my”osadzone w swoim fenomenologicznym polu, naprzemiennie doświadczane są jako figura i tło. Z tej perspektywy możemy stosować fenomenologiczny opis procesu grupowego jako procesu self.
Anna Bal, Natalia Żuk-Michałowska
Artykuł znajduje się tutaj.
Group with Parasols, John Singer Sargent, 1905
Warunek niesprzyjający ludzkiemu sercu stanowi przewlekły stres, kiedy we krwi przez długi czas utrzymuje się wysoki poziom adrenaliny i kortyzolu. Hormony te, niezbędne w sytuacji ucieczki i ratowania życia, utrzymując się w podwyższeniu przewlekle, niszczą życie. Naczynia krwionośne znajdujące się blisko powierzchni skóry kurczą się, aby całą krew zmobilizować do wsparcia pracy mięśni, niezbędnych do ucieczki. Serce bije szybko, mocno. Kiedy taka sytuacja trwa zbyt długo, serce nie wytrzymuje, nie daje rady. Co prawda pod wpływem adrenaliny naczynia, które dają ukrwienie samemu sercu, rozszerzają się, więc serce wydaje się lepiej ukrwione, lecz dzieje się to w intencji walki, ratowania życia i ucieczki, a nie kontemplacji swojego bytu. Serce, będące w stanie przewlekłego stresu, a niewątpliwie jest nią sytuacja braku akceptacji, nie ma przestrzeni na rozważanie swojego istnienia, na samoświadomość, na życie. Tworzy się serce zranione, powstaje rana narcystyczna.
Artykuł znajduje się tutaj.
2017
Celem niniejszego artykułu jest nakreślenie gestaltowskiej koncepcji self, dla której najbardziej specyficzne jest uznanie, iż zajmuje ono pozycję środkową pomiędzy organizmem a środowiskiem – przynależy więc nie tyle do hipotetycznej struktury Ja, ile do relacji między Ja spotykającym się z nie-Ja (Spagnuolo-Lobb, 2011)
Artykuł dostępny jest tutaj.
2018
Na obrazie: Couple et pigeon, Corneille, 1949